Rozdział I "Śmierć to dopiero początek"

                                                                          “If you tell the truth, you don't have to remember anything.”

― Mark Twain

02.09.2012

„Zabiłem ją. Zabiłem ukochaną osobę. Nie mogę sobie tego wybaczyć. Gdyby nie ja, to by teraz żyła. A teraz stoję na cmentarzu, kilkadziesiąt  metrów od jej rodziny. Nie mogę podejść bliżej, boje się. Boję się spojrzeć jej matce prosto w oczy. Ona i jej cała rodzina mnie teraz nienawidzi bardziej niż wcześniej. To wszystko moja wina. Moja wina. Nigdy sobie tego nie wybaczę.”

Zaczął padać deszcz i zrobiło się ponuro. Podczas ceremonii pogrzebowej, Mesut w końcu odważył się i podszedł do grona zebranych. Położył czerwoną róże na grobie ukochanej i ukradkiem spojrzał na Panią Reyes, zobaczył, ze patrzy na niego z odrazą. Zrobiło mi się jeszcze ciężej na sercu niż. Podszedł do niej i starał patrzeć się jej w oczy, ale nie mógł. Nie mógł spojrzeć jej w oczy.

- Pani Reyes, jest mi strasznie przykro…

- Przywróć życie mojej córce, mojej ukochanej Dominice… – zaczęła szlochać

- Pani Reyes…

- Zabiłeś ją! – spojrzała mu w oczy – Zabiłeś moją córeczkę!

- Mamo! – wtrąciła Ana by uspokoić matkę

- Zabiłeś Dominikę! To twoja wina! – krzyknęła, a wszyscy zebrani spojrzeli na nich

Derby Realu Madryt z Barceloną przebiegły bardzo niespokojnie. Real przegrał, mimo iż walka była bardzo wyrównana. Wszyscy byli wściekli. Piłkarze, trener, a zwłaszcza kibice, którzy zachowywali się skandaliczne.

Mesut wściekły wyszedł na zewnątrz i podążył do swojego samochodu. Oparta o drzwi auta stała Dominika, która czekała na swojego ukochanego, ale Mesut przeszedł obok niej i wsiadł do samochodu na miejscu kierowcy.

- Mesut, to nie twoja wina.. – wsiadła do samochodu - Nie jesteś odpowiedzialny za całą drużynę. – po chwili Mesut ruszył – To oni powinni być skupieni i dać z siebie wszystko. – chwyciła go za rękę i ścisnęła ją, ale Mesut ją zabrał

- Co ty możesz wiedzieć! – rzucił bezceremonialnie

- Jasne! Teraz pewnie będzie to moja wina. – odwróciła głowę i spojrzała przez okno, a Mesut przyśpieszył – Możemy o czymś porozmawiać? – ale odpowiedziała jej tylko cisza – Okay, teraz nie będziesz się odzywać, tak? Jasne, przecież jestem tylko twoją głupią dziewczyną, która nie zna się na piłce nożnej! Boże! Mam tego dość! – walnęła ręką o swoje udo – Czy możesz zwolnić do jasnej cholery!? Nie lubię kiedy tak szybko jeździsz! – Mesut jeszcze bardziej przyśpieszył – Kochanie, proszę zwolnij, muszę ci powiedzieć o czymś bardzo ważnym.

- Co chcesz mi powiedzieć? – przycisnął mocniej pedał gazu – Chcesz ze mną zerwać?

- Co? – była w szoku – Może to ty chcesz ze mną zerwać, co? Nie ważne. Muszę ci o czymś bardzo ważnym powiedzieć.

- To mów! – był zdenerwowany

- Możesz zwolnić? – Mesut jechał już strasznie szybko, mijali drzewa z zawrotną prędkością – Błagam Mesut, zwolnij! Strasznie się boję! Błagam! Zwolnij…!

Mesut stracił panowanie nad kierownicą. Wypadł z drogi i samochód zaczął koziołkować. Zatrzymał się na dachu. Mesut i Dominika byli przez chwilę nieprzytomni. Pierwszy obudził się Mesut. Rozejrzał się w około i zobaczył, że zwisa głową w dół. Obok siebie zauważył Dominikę, która również zwisał głową w dół i była nieprzytomna. Był przerażony. Nie wiedział co robić. Próbował odpiąć swoje pasy, ale coś je zablokowało. Próbował i próbował, aż w końcu mu się udało. Wyczołgał się z samochodu i doczołgał się do miejsca pasażera. Otworzył drzwi i starał się odpiąć pasy Dominiki, ale bez skutku. Po chwili Dominika również się ocknęła i spojrzała na ukochanego. Miała rozbitą i zakrwawioną  głowę.

- Mesut… – wyszeptała – Uciekaj, pasy są zablokowane. Nie uratujesz mnie. Wezwij pomoc.

- Nie! – spojrzał w jej oczy – Nie zostawię cię tutaj. Może dasz radę się wysunąć?

- Nie mogę. Nie czuje nóg. Proszę, wezwij pomoc. Proszę…

- Domi… – dotknął jej policzka

- Proszę… – szepnęła i przełknęła głośno ślinę

Mesut z ciężkim serce wstał i wyciągnął telefon z kieszeni. Miał rozbitą szybkę, wyświetlacz był mało czytelny, ale dało się zadzwonić. Wykręcił 911 i zaczął instruować dyspozytorkę o tym co się stało i gdzie są, ale po chwili usłyszał trzask. Obrócił się, płomienie objęły samochód, a po chwili nastąpiła eksplozja auta.

- Nie!!!! – krzyknął

Telefon wypadł mu z ręki, a sam upadł na kolana. Złapał się za głowę i wpadł w histerię. Po kilku minutach usłyszeć można było syreny pogotowia ratunkowego i straży pożarnej.

- Zabiłeś ją! – powiedziała – To twoja wina!

- Pani Reyes… Ja… Ja…. – do Mesuta podszedł Sami Khedira i zagrał go do samochodu.

Sami odwiózł Mesuta do domu. Chciał zostać z przyjacielem, ale on nie życzył sobie jego obecności, chciał zostać sam.

Przez kilka dni Mesut nie wychodził z domu. Ciągle pił, praktycznie nic nie jadł, nie chodził na treningi, olewał wszystko. Nigdy nie był w takim stanie jakim jest teraz. Znajomi martwili się o niego. A najbardziej chyba jego najlepszy przyjaciel Sami Khedira. Sami wpadł do niego z niespodziewaną wizytą. Chciał, o ile mu się to uda, postawić Mesuta na nogi.

- Stary! Co ty najlepszego wyprawiasz?! – spojrzał na przyjaciela, który leżał w stercie brudu na kanapie – Musisz się wziąć w garść! I to natychmiast! Nie możesz tak się zachowywać. Co by Dominika powiedziała widząc cie takiego?

- Co ty tam wiesz! – prychnął

- Musisz zrobić to dla niej. Musisz wziąć się garść właśnie dla niej.

- Nie mogę… Nie mogę, bo to moja wina. To ja powinienem zginąć. Nie ona. Ja, nie ona!

- Mesut, to nie jest twoja wina. Los tak chciał. Nic nie możesz zrobić. – usiadł obok przyjaciela – Może to był znak. Znak, że musisz coś zmienić.

- Mogłem ją wyciągnąć… Gdybym tylko był bardziej uparty, gdybym tylko się jej nie posłuchał.

- Przestań! Nic nie mogłeś zrobić! Weź się w garść! – zdenerwował się i podniósł głos – Nic nie mogłeś zrobić! Jesteś debilem skoro myślisz inaczej. Pasy były zablokowane, Dominika nie czuła nóg! Nie mogłeś nic zrobić! – spojrzał na oszołomionego przyjaciela – Musisz ruszyć dalej! Musisz żyć dalej!

- Nie rozumiesz!? Wszędzie ją widzę! Nie mogę się uwolnić od tego, jak na mnie wtedy patrzyła, a ja nie mogłem jej pomóc. Jej oczy były załzawione, po jej pięknej twarzy spływała krew! To mnie prześladuje! Prześladuje mnie to, że ja wyszedłem bez szwanku, a ona zginęła.

- Dlatego musisz wrócić do normalnego życia. Do treningów, do wypadów na miasto. Potrzebujemy cie w drużynie.

- Chyba potrzebuję zmiany… – westchnął

- Co masz na myśli?

- Muszę zmienić otoczenie, muszę zmienić klub. Nie mogę tu mieszkać.

- O czym ty mówisz?! Chcesz odejść?!

- Tak, nie widzę siebie tutaj. Wiesz, kiedy wczoraj jechałem do domu, to wydawało mi się, że widziałem ją na chodniku przed autem, ale kiedy zamknąłem i otworzyłem oczy, już jej nie było.

- Rozumiem twój ból, ale nie możesz odejść. Dopiero rozpoczął się sezon, potrzebujemy cie.

- Mou chyba myśli inaczej, skoro sadza mnie na ławie.

- Jak wrócisz na treningi, to na pewno wrócisz do składu. Tylko musisz się wziąć w garść.

- Nie wiem czy dam radę. Nie mam na to siły.

- Pomogę ci. Będzie dobrze. Na mnie zawsze możesz liczyć. – poklepał przyjaciela po plecach.

14.09.2012

Przez kolejne kilkanaście dni trochę się zmieniło w życiu Mesuta. Z pomocą Samiego zaczął normalnie funkcjonować. Ponownie wrócił do treningów z drużyną, a trener dał mu kredyt zaufania. Starał się wziąć w garść z całych sił. Postanowił sobie, że będzie żyć dalej dla niej.

Madrycki cmentarz, dwa dni wcześniej…

- Brakuje mi ciebie – położył kwiaty na grobie dziewczyny – Tak bardzo mi ciebie brakuje. – usiadł na ławeczce obok nowo postawionego grobu Dominiki. – To wszystko moja wina, to ja powinienem tu leżeć, to ja powinienem zginąć. Dlaczego tak się stało? Dlaczego mnie opuściłaś? Powinienem był się ciebie posłuchać, powinienem zwolnić, ale byłem za głupi. Moja duma i złość przyćmiła logiczne myślenie.

- Nie myśl tak… – usłyszał znajomy szept i wystraszył się

- Jest tu ktoś? – obrócił się – Halo? Jest tu ktoś? Nie róbcie sobie ze mnie żartów! – ale nikogo prócz niego na cmentarzu nie było – No ładnie, moja podświadomość płata mi figle.

- Mesut… – ponownie usłyszał – Musisz żyć dalej… Żyj… Baw się. – Mesut zamknął oczy i starał się ściszyć jego podświadomość – To nie była twoja wina, że zginęłam. To ja pociągnęłam za kierownicę, ten wypadek był przeze mnie. Mogę się założyć, że powiedziałeś, że to była w pełni twoja wina, a nie moja. Musisz się wziąć w garść. Weź się w garść dla mnie. Musisz żyć już beze mnie…

- Ale ja nie potrafię, tak bardzo cie kocham. Nie mogę przestać. – westchnął

- Musisz. Życie toczy się dalej czy tego chcesz czy nie. – Mesut otworzył oczy i wtedy zobaczył Dominikę, stała obok niego taka żywa, taka realistyczna, że chciała ją uściskać, ale kiedy ponownie zamknął i otworzył oczy, Dominiki już nie było. Jedynie w pamięci usłyszał: Żyj! Baw się! Bo życie toczy się dalej, czy tego chcesz czy nie.

- Dobrze, – powiedział – będę żyć dalej. Będę żyć daje dla ciebie.

- Do kogo gadasz? – nagle usłyszał czyjś głos, tak realistyczny jak nigdy dotąd

- Boże! Ana! – uśmiechnął się kiedy zobaczył siostrę Dominiki – Wystraszyłaś mnie!

- Przepraszam, nie wiedziałam że taki strachliwy jesteś. – usiadła obok Mesuta

- Co tu robisz? – spytała

- Przyszedłem ją odwiedzić. Nie mogę się z tym pogodzić.

- Ja też nie, ale chyba tak musiało być. Dominika zawsze powtarzała, że wszystko jest zaplanowane. Pewnie tak było i w tym wypadku. – przytuliła się do Mesuta.

- Chciałbym tak to widzieć. – również się do niej przytulił.

Obiecał Dominice, że nie będzie się już więcej użalać nad sobą, że będzie żyć dalej i będzie się bawić, mimo iż naprawdę nie ma na to ochoty. Jednak słowo, to słowo i go dotrzyma.

Mesut krzątał się właśnie po kuchni, kiedy nagle zaczął dzwonić jego telefon. Spojrzał na wyświetlacz i zobaczył dziwną rzecz. Na wyświetlaczu telefonu pojawiło się zdjęcie uśmiechniętej Dominiki, ale kiedy zamknął i otworzył oczy, na wyświetlaczu było już zdjęcie, Any, siostry Dominki.

- No hej! – wychrypiał

- Hej, mogę do ciebie wpaść?

- Jasne, właśnie robię obiad, więc się załapiesz.

- Okay, za kilka minut będę.

- Czekam… – rozłączył się

Mesut odłożył telefon na szafkę i ponownie ruszył do kuchni, by móc odcedzić ziemniaki. Kiedy już to zrobił, ja na zawołanie w jego domu pojawiła się Ana. Odwiesiła płaszcz na wieszał i poszła do kuchni, gdzie znajdował się Mesut.

- Nie wiedziałam, że z ciebie taki kucharz. – zaśmiała się opierając o framugę drzwi

- A nie mam nic lepszego do roboty. – posłał jej uśmiech – Wyjmij z szafki talerze.

- Okay – Ana posłusznie udała się do szafki i wyjęła 2 duże talerze, podała je Mesutowi i czekała na dalsze instrukcje.

- Co cie do mnie sprowadza? Przez telefon wydawałaś się jakaś zdenerwowana. – zaczął nakładać jedzenie.

- Jestem raczej bardziej wystraszona niż zdenerwowana.

- Mów, słucham cie uważnie.

- Ciągle widzę Dominikę. Wczoraj widziałam ją na cmentarzu, a dziś… Wydawało mi się, że widziałam ja obok naszego domu… Co się ze mną dzieje?!

- Ana, ja też ją widzę. Ostatnio widziałem ją na cmentarzu. Ale wiem, że to tylko halucynacja, bo bardzo mi jej brakuje… Tak bardzo mi jej brakuje, że cały czas ją widzę.

- Mi też jej brakuje. Mama jest zrozpaczona. Ciągle płacze, ciągle jest smutna… Mesut nie gniewaj się na nią. Ona na pewno nie myśli, że jesteś mordercą jej córki. Ona po prostu, próbuje przeboleć stratę. Teraz targają ją emocje po stracie dziecka. Musisz dać jej czas.

- Wszyscy ją straciliśmy, ale nie wiem czy dam radę dalej żyć bez niej…

13.09.2012

Anglia, Londyn…

Wysiadła z samolotu najtańszych linii lotniczych i udała się na dworzec PKS, by udać się do wyznaczonego miejsca w Londynie. Kilkanaście dni wcześniej umówiła się z właścicielem schroniska młodzieżowego, że wynajmie u niego pokój na kilka dni, aż znajdzie sobie coś lepszego. Kiedy już znalazła właściwy autobus, i dojechała na miejsce, okazało się, że schronisko zostało zamknięte z powodu zawalającego się dachu i budynek jest teraz w remoncie. Usiadła na schodkach prowadzących do drzwi budynku i schowała twarz w dłoniach.

- Pięknie, kurwa pięknie! – po policzku poleciała jej łza – I co ja teraz zrobię!?

Był już wieczór, i jakby tego było mało, zaczął padać deszcz. Londyńska pogoda naprawdę nie była sprzyjająca dziewczynie. Zaczęła płakać jeszcze bardziej. Nie miała dużo pieniędzy w portfelu, więc bała się, że nie wystarczy jej na inne schronisko czy nawet na inny hotel. Nie wiedziała co ma zrobić, bo nie znała zbytnio miasta, to schronisko miało być jej ostoją na najbliższe dni. Nagle obok niej na ulicy zatrzymuje się jakieś auto. Dziewczyna podnosi głowę i widzi jak boczna szyba się opuszcza, ale nie widzi kto siedzi za kierownicą samochodu.

- Co tu robisz w taki deszcz? – pyta mężczyzna z zabawnym angielskim akcentem.

- Ja? – spytała niepewna – Siedzę… Zamknęli schronisko i tak jakby nie mam się gdzie podziać.

- Wsiadaj, mam wolny pokój. Możesz zostać do jutra, a jutro kiedy się rozpogodzi i ty będziesz sucha, wyruszysz na poszukiwanie nowego lokum.

- Mogę ci ufać? – spytała podejrzliwie

- Nie każdemu proponuje by został na noc w moim mieszkaniu, i przecież mnie nie znasz, ale chyba możesz mi ufać. – zaśmiał się

- Yhym… – po chwili namysłu – No dobrze… – wsiadła do samochodu i spojrzała na chłopaka, który wydawał się bardzo młody i bardzo przystojny, ale słabo dowidziała, bo w końcu jest ciemno

- Chyba nie dosłyszałem twojego imienia… – spojrzał na dziewczynę i oczy mu się rozświetliły

- Ja twojego też. – zaśmiała się. 

__________________

Ogłoszenia Parafialne:

Witam, witam i o zdrowie pytam!

Woah! Nie było mnie tu bardzo długo, ale już jestem i tak jak obiecałam wstawiam I rozdział nowego opowiadania. 

Tak jak też mówiłam, jesli wam się spodoba to będzie ono kontynuowane, a jak nie to nie. Proste i logiczne, prawda. 

W tym roku zaczęłam ponownie studia na II stopniu i jest bardzo ciężko, więc naprawdę pojęcia nie mam jak będą rozdziały się ukazywać, tego czy innego opowiadania. Chyba będziecie musieli uzbroić się w cierpliwość. 

Zachęca do spojrzenia w zakładkę: Bohaterowie, bo tam są wypisani i pokazani bohaterowie, nie wykluczam, ale kogoś dodam, więc co jakiś czas możecie tam zaglądać. W zakładce: Od Autorki jeszcze nic nie ma, bo nie miałam na nią czasu ostatnio (to cud, że napisałam ten rozdział), ale obiecuję, że się za nią wezmę i już za kilka dni będziecie mogli przeczytać o czym to opowiadanie będzie. 

To by było chyba na tyle. Zapraszam do czytania, komentowania i polecania. 

Pozdrawiam N.